اگر به تلاش‌های لابی‌گری برخی از بزرگترین شرکت‌های چندملیتی جهان اعتقاد دارید، استرالیا به سرعت در حال تبدیل شدن به مکانی دشوار برای سرمایه‌گذاری است.
رئیس سابق ریوتینتو، تام آلبانیز، زمانی مرا به خاطر انتقاد از پیشنهاد ناامیدانه‌اش در سال 2008 برای فروش کنترل بهترین ذخایر سنگ‌آهن استرالیا به دولت چین به قیمت ناچیز، پس از یک تصاحب نابه‌هنگام و ضعیف که معدنچی را به لبه پرتگاه سوق داد، سرزنش کرد. او اعلام کرد که هرگونه دخالت دولت در این معامله به منزله "خطر حاکمیتی" خواهد بود.
در نهایت، آقای آلبانیز توسط سهامداران خود و پیشنهاد رقیب BHP مجبور شد که خودش این معامله را انجام دهد. یه جورایی خوب بود اکنون آنتونی آلبانیز (بدون رابطه) با همین تهدید مواجه است.
افزایش شدید قیمت گاز - به ویژه در سواحل شرقی - به شدت عملکرد بسیاری از بزرگترین تولیدکنندگان ما را محدود کرده، هزینه‌های برق را ویران کرده و بر آتش تورمی که کشور را فرا گرفته است، افزوده است.
با این حال، با افزایش داد و فریاد تولیدکنندگان، اتحادیه‌ها و خانواده‌ها برای اقدام، تلاش‌های لابی‌کننده تولیدکنندگان انرژی به سرعت آغاز شده است.
مداخله در صادرات گاز چه از طریق سهمیه بندی، عوارض صادراتی، مالیات یا هر اقدام دیگری به مشتریان در چین، ژاپن و کره جنوبی به شهرت این کشور به عنوان یک تامین کننده قابل اعتماد آسیب رسانده و سرمایه گذاران خارجی را منصرف خواهد کرد.
در همین حال با افزایش بحران جهانی انرژی ، سایر صادرکنندگان بزرگ، از جمله بریتانیا، صنعت را با مالیات بر سود بادآورده ضربه زده اند.
در واقع، تنها سه روز پیش دولت محافظه‌کار بریتانیا، در زمان نخست‌وزیر جدید ریشی سوناک مالیات بادآورده را از 25 درصدی که بوریس جانسون رهبر سابق آمریکا وضع کرده بود - به 35 درصد افزایش داد.
همچنین لازم به یادآوری است که کمبود گاز در ساحل شرقی مدت ها قبل از حمله ولادیمیر پوتین به اوکراین آغاز شد. بخش عمده ای از تقصیر افزایش قیمت فلج کننده را می توان به گردن صادرکنندگانی انداخت که بیش از حد تخمین زدند که چقدر گاز می توانند استخراج کنند و زمانی که نمی توانستند به آن دسترسی پیدا کنند به بازار داخلی برای عرضه حمله کردند.
ریسک حاکمیتی چیست؟
به طور سنتی، معیاری برای سنجش توانایی یک کشور برای بازپرداخت بدهی خود در نظر گرفته می شد. با افزایش احتمال نکول، وام دهندگان تقاضای نرخ های بهره بالاتری دارند. این همان چیزی است که به عنوان حق بیمه ریسک شناخته می شود.
انواع دیگری از ریسک نیز وجود دارد، مانند تصاحب یک صنعت توسط دولت یا اخراج یک شرکت. به عنوان مثال، ایران میادین نفتی خود را در سال 1951 ملی کرد و آرژانتین کنترل بزرگترین میدان نفتی خود را در سال 2012 به دست گرفت. ونزوئلا چند سال پیش کنترل یک کارخانه جنرال موتورز را به دست گرفت.
استرالیا از هر نظر کشوری کم خطر است. این کشور با یکی از پایین ترین نسبت بدهی به تولید ناخالص داخلی در جهان توسعه یافته، دولت های دموکراتیک، قوه قضاییه مستقل، موانع تجاری کم و بازارها و مقررات کارآمد، کشوری بسیار جذاب برای سرمایه گذاری است.
با این حال، شرکت‌های چندملیتی بزرگ، بیشتر در مورد هر چیزی که فکر می‌کنند ممکن است بر درآمدهای آتی تأثیر بگذارد، درباره این اصطلاح صحبت می‌کنند و کمپین های لابی آنها فوق العاده موفق بوده است.
ظاهراً کاهش مالیات شرکت ها یک ریسک مستقل نیست. اضافه کردن مالیات بر منابع است.
از آنجایی که خشم نسبت به کمبود گاز داخلی و افزایش قیمت هم برای گاز و هم برای برق به نقطه جوش رسیده است، دولت فدرال مجبور شده است تدابیر سخت تری را برای اطمینان از ادامه فعالیت صنعت استرالیا در نظر بگیرد.
با قیمت 20 دلار در هر گیگاژول، گاز اکنون پنج برابر گرانتر از قبل از ظهور صنعت صادرات ساحل شرقی است.
این امر تهدیدهای مربوط به کنترل قیمت ها و محدودیت های صادراتی را برانگیخته است. همانطور که انتظار می‌رفت، لابی‌گری صادرکنندگان گاز به سمت حرکت فوق‌العاده پیش رفت. با وجود اینکه استرالیا بزرگترین صادرکننده جهان است، این صنعت همچنان مشکل کمبود عرضه را دارد.
با این حال، تنظیم کننده رقابت، متفاوت است.
به گفته کمیسیون رقابت و مصرف کننده استرالیا، مسئله بزرگتر عدم رقابت است. سه صادرکننده بزرگ ساحل شرقی، محاسبه می‌کند، از طریق مجموعه‌ای از سرمایه‌گذاری‌های مشترک، ترتیبات بازاریابی و قراردادهای انحصاری، 90 درصد از بازار داخلی ساحل شرقی را در اختیار دارند.
آیا مداخله سرمایه گذاری را از بین می برد؟
بحث همین است. با این حال، به نظر نمی رسد رویدادهای اخیر از آن پشتیبانی کند. در حالی که عمیقاً از دومین بار مالیات در شش ماه گذشته ناراضی هستند، هیچ یک از شرکت‌های بزرگ انرژی تهدیدی به خروج از میادین دریای شمال بریتانیا ندارند.
حتی پس از اصرار دولت مبنی بر اینکه همه میادین جدید باید 15 درصد از گازهای جدید را به بازار داخلی هدایت کنند، بزرگترین تولیدکنندگان انرژی جهان با چنگ و دندان برای ورود به استرالیای غربی مبارزه کردند و در سواحل شرقی ماه گذشته، گروه ژاپنی توکیو گاز تمام منافع استرالیایی خود از جمله سهمی در یکی از سه عملیات صادرات جزیره کورتیس کوئینزلند را به یک گروه سهام خصوصی آمریکایی به مبلغ 3.4 میلیارد دلار تخلیه کرد.
با توجه به اینکه ژاپن کمی قبل از اینکه ژاپن آقای آلبانیز را ترغیب کند از درگیر شدن در "ملی گرایی منابع" اجتناب کند، این معامله نقدینگی از چیزی که به نظر می رسد در صدر بازار است به طور عجیبی زمان بندی شده بود.
منبع:
Abc