هر زمان که مبالغ هنگفتی در میان باشد، چیزی به عنوان “نظر بی طرف” وجود ندارد. در این بین تقریباً همه ذینفعان در حال هل دادن این گاری ارزشمند به سمت دلخواه خود هستند.
اختلاف نظر اقتصاددانان در خصوص جمله: “افزایش حق بیمه بهترین راه برای پس انداز بازنشستگی است”.
هر زمان که مبالغ هنگفتی در میان باشد، چیزی به عنوان “نظر بی طرف” وجود ندارد. در این بین تقریباً همه ذینفعان در حال هل دادن این گاری ارزشمند به سمت دلخواه خود هستند.
وقتی صحبت از سیستم افزایش حق بیمه (superannuation) در کشور استرالیا می شود، میزان پولی که قرار است در مورد آن تصمیم گیری شود مبلغی زیاد و قابل توجه است. از سوی دیگر، در این زمینه، نظرات کارشناسان به طور چشمگیری با یکدیگر متفاوت است و در این جو غیر همسو، همواره ادبیات گفتاری ملتهب و استدلال ها خصمانه و از روی غرض بیان می گردند.
بحث را با یک سوال پیش میبرم، آیا وقتی صحبت از پس انداز ملی می شود، حسادت سایر کشورهای دنیا نسبت به استرالیا برانگیخته می گردد؟ یا اینکه استرالیا صرفا یک سیستم بازنشستگی ای ایجاد کرده است که با هزینه هایی فوق العاده، دیو عظیمی را تغذیه کرده است؟ دیوی که اقلیت کوچکی را با به کار گیری کارگران ارزان قیمت، غنی و ثروتمند کرده است؟
صد البته که پاسخ به این سوالات چندان واضح و روشن نیست. اینکه استرالیا صندوقی بزرگ پس انداز دارد، یک واقعیت پذیرفتنی است. اما تخفیفات مالیاتی و طرح های تشویقی ارائه شده طی دهه های گذشته، مسیر رسیدن سیستم به این هدف را به سمت تامین منفعت ثروتمندان برده و از مسیر اصلی خود خارج کرده است. همین امر سبب شده است که یک صنعت عریض و طویل در کنار این صندوق بزرگ پس انداز رشد نماید.
در این میان، آنچه مورد اختلاف متخصصین نیست، سنگین بودن اعداد و ارقام است. برای مثال، در پایان ماه دسامبر سال گذشته، ذخیره حق بیمه به میزان 3 تریلیون دلار رسیده بود. هزینه های جاری برداشت شده از این صندوق بسیار قابل توجه است. برای نمونه فقط در سال گذشته، مشاوران، مدیران صندوق ها و سایر افراد مرتبط، حدود 30 میلیارد دلار از این صندوق برداشت کرده اند.
اگر این ارقام بیش از حد تصور به نظر میرسد، در واقع ماحصل پیشرفت در سالهای گذشته است. به لطف پیروزی صندوق های کم هزینه صنعت نسبت به بانک ها و صندوق های تحت مدیریت AMP که سال ها از سیستم سو استفاده می کردند و بازدهی کمتری نیز داشتند، کل کارمزد در حال حاضر به حدود 1 درصد صندوق کاهش یافته است.
در راستای همین سیاست سوالی دیگر مطرح است که اکنون چه درصدی از حقوق سالیانه کارگران برای اجرایی کردن این طرح کفایت میکند؟ طی چند ماه آینده، کارفرمایان مجبور خواهند شد کمک های خود را برای کارگران استرالیایی از 9.5 درصد حقوق سالیانه فعلی به 10 درصد افزایش دهند، این اتفاق باید قبل از اینکه این افزایش به 12 درصد در سال 2025 برسد، صورت پذیرد.
واضح است که بخشهای مختلفی از دولت فدرال در برابر این تغییرات تا حدودی عقب نشینی می کنند. و نظرها در مورد موثرترین راه تأمین درآمد بازنشستگی برای جمعیت مسن در بین اقتصاددانان همچنان کاملا متفاوت است. با این حال نا گفته نماند که این بحث در طیف وسیعی از دیگر مسائل ایدئولوژیک نیز با موانعی روبرو است.
تعجبی ندارد که، اضافه حق بیمه و موفقیت صنعت مستعمری، کارگران استرالیایی را به صاحبان سرمایه تبدیل کرده است. بودجه هایی که کارگران استرالیایی نمایندگی آنها را دارند، باعث شده که آنها بسیار تمایل بیشتری برای ابراز نارضایتی خود در مجامع عمومی داشته باشند و این نارضایتی ها باعث شده که آنها حتی در اتاق های هیئت مدیره استرالیا نسبت به رفتارهای نادرست دیگر شرکت ها اعمال فشار کنند. هر چند که این اتفاقی است که در بسیاری از محافل بطور کامل مورد استقبال قرار نگرفته است.
منبع : https://www.abc.net.au
تاریخ : april 2021